Rechtsfilosofie A hoofdstuk 8

Definitie van mensenrechten van James Nickel

Definieert mensenrechten als minimale standaarden die niet streven naar het bereiken van het beste, maar eerder naar het voorkomen van het ergste.

Mensenrechten zijn dwingend en hebben een hoge prioriteit; ze zijn geen louter doelstellingen maar leggen verplichtingen op.

Ze reguleren gedrag door het opleggen van zowel negatieve als positieve verplichtingen, maar regelen niet elk detail van het gedrag.

Het rechtspositivisme van Bentham?

Bentham stelt dat rechten alleen bestaan wanneer ze door de staat worden toegekend, en verwerpt het idee van natuurlijke rechten die zouden voortvloeien voor de oprichting van de staat.

Voor Bentham is het onzinnig om te spreken van natuurlijke rechten die inherent zijn aan het mens-zijn, omdat hij van mening is dat alleen datgene wat bestaat, bescherming verdient.

Bovendien benadrukt hij de scheiding tussen recht en moraal, waarbij hij betoogt dat het hebben van goede redenen voor het verlangen naar bepaalde rechten niet betekent dat die rechten ook daadwerkelijk bestaan.

Het utilitarisme van Bentham

Vormt de kern van zijn ethische theorie, waarbij hij stelt dat de moraliteit van een handeling wordt bepaald door de mate waarin deze nut (utility) brengt aan de gemeenschap.

Bentham visie op rechten sluit hierop aan, waarbij hij betoogt dat rechten enkel kunnen bestaan als positieve rechten, en dat ze slechts moeten bestaan zolang ze nuttig zijn voor de samenleving.

Wat valt er onder het consequentialisme?

Het utilitarisme van Bentham, wat betekent dat de intenties achter een handeling niet van belang zijn, maar alleen de gevolgen ervan.

Hannah Arendt over de situatie van de mensenrechten na WO2

Juist op het moment dat mensenrechten van het grootste belang zouden moeten zijn, lijken ze het minst effectief te zijn.

Wanneer mensen geen eigen regering hebben en afhankelijk zijn van hun minimale rechten, ontbreekt het aan autoriteit die rechten te beschermen en ontbreekt het evenzeer aan een instelling die bereid is ze te waarborgen.

Eerste aporie van de rechten van de mens

onthult een fundamentele tegenstrijdigheid. De mens waarop de rechten van de mens gegrondvest zijn, kan zich ironisch genoeg niet rechtstreeks beroepen op deze rechten.

De geconstrueerde abstractie van de Mens is zo ver verwijderd van de concrete menselijke realiteit dat deze niet langer herkenbaar is als mens.

Tweede aporie van de Rechten van de Mens

werpt een blik op de vermeende universaliteit en fundamentele aard van deze rechten. In gevallen waar de Rechten van de Mens worden geschonden, blijkt dat individuen niet automatisch rechteloos worden. De rechtelozen ervaren niet hun toestand van rechteloosheid omdat ze de Rechten van de Mens hebben verloren, maar eerder omdat er geen wet bestaat die hen beschermt.

Het recht om recht te hebben volgens Arendt

Dta het recht om recht te hebben, essentieel is voor de menselijke ervaring. Het gaat hierbij niet alleen om individuele vrijheden of juridische bescherming maar vooral om het behoren tot een politieke gemeenschap waarin deze rechten worden erkend en gewaarborgd.