systemem myślowym, niemniej najbardziej skupiał się na nauce etycznej. Najważniejszym założeniem epikureizmu było założenie, iż celem życia jest szczęście. Szczęście rozumiane jest tutaj jako jako brak cierpienia. Stan w którym człowiek pozbawiony jest wszelkich trosk doczesnych Epikur nazywał eudajmonią. Aby go osiągnąć należało unikać rzeczy niosących cierpienia, a kultywować dające przyjemność. Hedonizm ten był jednak dosyć umiarkowany, zakładał bowiem potrzebę hierarchiczności rozkoszy. Filozof uznawał za największą przyjemność radość z samego tylko życia oraz przyrody. Nieco niżej były takie aktywności jak nauka, czy rozważania filozoficzne. Fizyczne rozkosze ciała Epikur uważał za najniższe w hierarchii. Ponadto filozof zalecał, by każda przyjemność podlegała rachunkowi zysku. Wszystkie podejmowane czynności powinno się analizować pod względem ilości dawanej przyjemności, a otrzymywanego cierpienia. Jeżeli bilans był dodatni względem przyjemności, czyn był zgodny z epikurejską moralnością. Umiarkowany hedonizm epikureizmu objawia się również w zaleceniu wytłumiania pewnych potrzeb, gdyż ich zaspokajanie niesie za sobą więcej cierpienia niż przyjemności. Do takich należały min. potrzeby seksualne, czy zbyt wygórowane potrzeby duchowe. Epikur uważał, że główną przyczyną utraty radości życia przez człowieka jest strach.
Studied by 36 people
