Włodzimierz Bolecki oraz Dariusz Pawelec analizują poezję Barańczaka.
Janusz Sławiński: Dla poetów lingwistów język jest rzeczywistością, którą poezja bada.
Krynicki: Język traktowany jest jako rzeczywistość zdegradowana, zafałszowana.
Bolecki: Barańczak ukazuje język w kontekście sytuacji oraz moralnych osądów.
Składają się z frazeologizmów:
mowa urzędowa
mowa propagandowa
mowa potoczna
Główna figura: Rozszerzanie i przekształcanie tematów wierszy.
Oparta na przekształceniach semantycznych oraz katalogowaniu:
Wzbogacenie znaczeń i niespodziewane zestawienia słów.
Barańczak często posługuje się paronomazją.
Mowa Obca:
Negatywny dystans oraz brak identyfikacji z językiem.
Użycie frazeologizmów urzędowych i propagandowych.
Mowa Własna:
Identyfikacja z językiem potocznym, osobista oraz bezpośrednia.
Ujawnienie obcości poprzez:
Homonimizację, kontaminację wyrażeń oraz konfrontację mowy urzędowej z prywatnością.
Wyrażenia potoczne jako nosiciele doświadczeń społecznych.
Stereotypowe wyrażenia traktowane jako metafory życia.
Przykłady prymitywnego wartościowania i opozycji „my-oni”.
Sugestia wspólnoty poprzez 1. os. l.mn. oraz zaimek „nasz”.
Dekompozycja oraz przekształcenia frazeologiczne jako źródło nowych znaczeń.
Ujawnienie kryzysu języka oraz reakcja na dewaluację w mass mediach.
Odkłamanie obrazu rzeczywistości, który utrwalił się w języku oficjalnym.
Techniki parodystyczne, takie jak substytucja i kontaminacja, stosowane jako krytyka języka propagandowego.
Żywy proces rozwoju wypowiedzi poetyckiej przez stopniowe doprecyzowywanie elementów.
Przykłady z poezji Peipera ilustrujące zasadę rozkwitu.