Ramy czasowe: okres od V do XV wieku (od upadku Cesarstwa Zachodniego w 476 r. do odkrycia Ameryki w 1492 r.).
Nazwa: pochodzi z późniejszych epok, oznaczała „wiek średni” – czas pomiędzy starożytnością a renesansem.
Filozofia:
Św. Tomasz z Akwinu – tomizm (połączenie wiary i rozumu).
Św. Augustyn – neoplatonizm, dualizm (przeciwstawienie świata duchowego i materialnego).
Scholastyka – system nauczania, drabina bytów (hierarchia stworzeń).
Święci – np. Św. Franciszek z Asyżu (ubóstwo, miłość do natury).
Święty asceta – np. Św. Aleksy (wyrzeczenie się dóbr doczesnych).
Władca idealny – np. Karol Wielki, Król Marek.
Rycerz – np. Roland, Tristan (lojalność, odwaga, honor).
Hymn – np. „Bogurodzica” (najstarsza polska pieśń religijna, motyw Deesis, kult Maryjny).
Lament – np. „Lament świętokrzyski” (plankt, dramat liturgiczny, motyw Matki Boskiej cierpiącej – mater dolorosa).
Legenda hagiograficzna – np. „Legenda o św. Aleksym” (ascetyzm, poświęcenie, ars bene moriendi – sztuka dobrego umierania).
Dialog – np. „Rozmowa mistrza Polikarpa ze Śmiercią” (motyw danse macabre, memento mori).
Epos rycerski – np. „Pieśń o Rolandzie” (pieśń o czynach, honor, walka za wiarę).
Romans rycerski – np. „Dzieje Tristana i Izoldy” (miłość dworska, tragiczne uczucie, konflikt obowiązku i namiętności).
Motyw Deesis – przedstawienie Chrystusa, Maryi i Jana Chrzciciela jako pośredników między Bogiem a ludźmi („Bogurodzica”).
Matka Boska jako orędowniczka – np. w „Lamencie świętokrzyskim” (deheroizacja Maryi).
Danse macabre – taniec śmierci, nieuchronność śmierci, równość wszystkich wobec niej („Rozmowa mistrza Polikarpa ze Śmiercią”).
Memento mori – pamiętaj o śmierci, przemijanie jako nieunikniona część życia.
Ars bene moriendi – sztuka dobrego umierania, przygotowanie do śmierci („Legenda o św. Aleksym”).
Św. Franciszek z Asyżu – patron ekologów, ewangeliczne życie w zgodzie z naturą.
Roland („Pieśń o Rolandzie”) – wzór rycerza, oddanie władcy, walka za wiarę.
Tristan i Izolda – tragiczna miłość, wpływ losu, fatum.
Św. Aleksy – życie w ascezie, skrajne ubóstwo.
Mistrz Polikarp i Śmierć – alegoryczne przedstawienie śmierci, krytyka grzechów ludzi.