Rozdział: Sztuka figuratywna. Subiektywne spojrzenie na rzeczywistość
Pojawienie się w twórczości nowych tematów, brzydoty, przedmiotów z życia codziennego, nieznanych wcześniej technik i tworzyw oraz rozwój nurtów abstrakcyjnych wpłynęły także na sztukę realistyczną
Artyści zainteresowani rzeczywistością zaczęli poszukiwać nowych sposobów na jej przedstawianie
XX-wieczny realizm obejmował wiele prądów, które łączyła chęć zaprezentowania człowieka we współczesności i ukazania stosunku artystów do bieżących zjawisk
Państwa w strefie wpływów Związku Radzieckiego musiały po II wojnie światowej przyjąć jednolity styl oficjalnej sztuki, zwany realizmem socjalistycznym (socrealizmem)
Zgodnie z założeniami realizmu socjalistycznego artyści powinni pomagać władzy w tworzeniu nowego porządku społecznego. Ich twórczość miała być dydaktyczna i zrozumiała dla mas prostych ludzi
Artyści w pozytywny, zrozumiały sposób ukazywali więc robotników i chłopów przy pracy, polityków na wiecach czy rodziny wychowujące dzieci
Narzucone w ten sposób forma i tematyka sztuki realistycznej obowiązywały w Polsce w latach 40. i 50. XX w.
Jeden z najbardziej utalentowanych polskich twórców powojennych
Czerpał z surrealizmu i abstrakcji geometrycznej oraz stosował symbolikę barw
Artysta w nowatorskiej formie prezentował tematy z bieżącej rzeczywistości
Ukazywane sceny dotyczą dramatycznych wspomnień z czasu wojny oraz życia w Polsce Ludowe
Do najbardziej rozpoznawalnych prac artysty należy pełen ekspresji cykl Rozstrzelania, prezentujący zniekształcone, ukazane fragmentarycznie sylwetki
Artysta zginął tragicznie w wieku 29 lat w wypadku w Tatrach
Żył w latach 1927-1957
W 1945 r. francuski malarz Jean Dubuffet zaproponował termin sztuka surowa, z francuskiego art brut, na określenie prac amatorów, osób niepełnosprawnych umysłowo oraz innych twórców, z rożnych powodów nieuznawanych przez świat sztuki
Sam Dubuffet również tworzył dzieła podobne do chaotycznych prac dzieci, pełne powtarzalnych znaków i wzorów. Malował na strzępach papieru i deskach, dodawał do farb różne przedmioty, odrzucił wszelkie reguły malarskie i normy kulturowe
Artysta dążył do surowości w sztuce, czyli spontanicznego wyrażania pomysłów, nieskrępowanego wyuczonymi zasadami czy wzorowaniem się na tradycyjnej sztuce
Inni artyści również uprawiali malarstwo impulsywne, agresywne w formie, czerpiące z surrealizmu i prostoty sztuki ludowej
W latach 60. XX w. wielu artystów obserwowało rozwój abstrakcji, ale nie przystąpiło do nowej tendencji lub też z niej rezygnowało
Artyści nowej figuracji:
Komentowali w dziełach życie zachodnich społeczeństw
Krytykowali kulturę popularną
Przedstawiali własne doświadczenia i obawy
Do cech wspólnych artystów tego nurtu zalicza się:
Zerwanie z tradycyjną sztuką
Prezentowanie zdeformowanych postaci
Nadawanie dziełom niepokojącej atmosfery
Stosowanie wyrazistych faktur
Samouk z lrlandii
Mistrz techniki olejnej
Uważany za najwybitniejszego brytyjskiego malarza XX w.
Początkowo pracował w charakterze dekoratora wnętrz w Londynie
W 1945 r. Bacon wkroczył na scenę artystyczną jako autor tryptyku Trzy studia postaci na podstawie tematu ukrzyżowania - porażającego przedstawienia umęczonych ciał
Twórca często nawiązywał do arcydzieł malarstwa
Artysta reprezentował Wielką Brytanię na Biennale w Wenecji w 1954 r.
Francis Bacon żył w latach 1909-1992
Polska rzeźbiarka
Podczas II wojny światowej więziona w nazistowskich obozach, m.in. Auschwitz
Po wyzwoleniu podjęła naukę w Pradze i Paryżu
Artystka początkowo rzeźbiła w tradycyjnych materiałach, później opracowała własną technikę odlewu z żywic syntetycznych
Rzeźbiarka odwoływała się przede wszystkim do osobistych doświadczeń, czyli zmagania z chorobą nowotworową, a także zagadnień przemijania i śmierci
Charakterystyczne dla Szapocznikow są zwłaszcza późne realizacje w postaci odlewów ciała wykonanych z poliestru
Alina Szapocznikow żyła w latach 1926-1973
Hiperrealizm, inaczej zwany fotorealizmem, rozwijał się w latach 1965-1980
Ten nurt nie powstałby, gdyby nie rozwój fotografii i filmu
Najczęściej hiperrealiści ukazywali wielkomiejskie, puste, pełne szkła i stali pejzaże, przywołujące na myśl osamotnienie jednostki w gąszczu metropolii
Obrazy z tego nurtu cechuje drobiazgowe odtworzenie detali za pomocą specjalnych technik malarskich
Do wykonania rzeźb, przedstawiających ludzkie postaci, wykorzystywano:
Gips
Masy plastyczne
Naturalne włosy
Przedmioty codziennego użytku
Artyści byli zafascynowani sposobem rejestrowania świata przez obiektyw aparatu czy kamery. Malowali dzieła na podstawie wyświetlanych na płótno fotografii, lecz z pewnymi modyfikacjami:
Wprowadzali zmiany kompozycyjne i barwne
Deformowali, dodawali lub usuwali elementy
Rozmywali ostrość, by osiągnąć efekt z pozoru obiektywnej rejestracji rzeczywistości, która miała wywołać w widzu określone odczucia
Tworzenie dzieł które okrzyknięto brzydkimi obrazami, złym malarstwem
Na wielkoformatowe płótna, deski czy kartonowe pudła artyści nakładali - celowo niestarannie, chaotycznie i gwałtownie - grube warstwy jaskrawych farb, często wymieszanych z innymi substancjami
Artyści czerpali z przeszłości i współczesnych dziejów swoich ojczyzn
Neoekspresjoniści w nowej formie malarskiej przedstawiali klasyczne tematy:
Portrety
Sceny rodzajowe
Pejzaże
Umieszczali w dziełach elementy znane z tradycji malarstwa:
Symbole
Alegorie
Odniesienia do religii i mitologii
Ruch rozwinął się w kilku krajach:
W Niemczech działali neofowiści (tzw. nowi dzicy)
Nowa figuracja zaistniała we Francji
Transawangarda zaistniała we Wloszech
W Stanach Zjednoczonych zaistniał bad painting
Wszystkie te środki służyły twórcom do zaprezentowania:
Wielkomiejskiego środowiska
Życia subkultur
Świata reklamy
Masowych mediów
Fotografii
Muzyki rockowej
Pojawienie się w twórczości nowych tematów, brzydoty, przedmiotów z życia codziennego, nieznanych wcześniej technik i tworzyw oraz rozwój nurtów abstrakcyjnych wpłynęły także na sztukę realistyczną
Artyści zainteresowani rzeczywistością zaczęli poszukiwać nowych sposobów na jej przedstawianie
XX-wieczny realizm obejmował wiele prądów, które łączyła chęć zaprezentowania człowieka we współczesności i ukazania stosunku artystów do bieżących zjawisk
Państwa w strefie wpływów Związku Radzieckiego musiały po II wojnie światowej przyjąć jednolity styl oficjalnej sztuki, zwany realizmem socjalistycznym (socrealizmem)
Zgodnie z założeniami realizmu socjalistycznego artyści powinni pomagać władzy w tworzeniu nowego porządku społecznego. Ich twórczość miała być dydaktyczna i zrozumiała dla mas prostych ludzi
Artyści w pozytywny, zrozumiały sposób ukazywali więc robotników i chłopów przy pracy, polityków na wiecach czy rodziny wychowujące dzieci
Narzucone w ten sposób forma i tematyka sztuki realistycznej obowiązywały w Polsce w latach 40. i 50. XX w.
Jeden z najbardziej utalentowanych polskich twórców powojennych
Czerpał z surrealizmu i abstrakcji geometrycznej oraz stosował symbolikę barw
Artysta w nowatorskiej formie prezentował tematy z bieżącej rzeczywistości
Ukazywane sceny dotyczą dramatycznych wspomnień z czasu wojny oraz życia w Polsce Ludowe
Do najbardziej rozpoznawalnych prac artysty należy pełen ekspresji cykl Rozstrzelania, prezentujący zniekształcone, ukazane fragmentarycznie sylwetki
Artysta zginął tragicznie w wieku 29 lat w wypadku w Tatrach
Żył w latach 1927-1957
W 1945 r. francuski malarz Jean Dubuffet zaproponował termin sztuka surowa, z francuskiego art brut, na określenie prac amatorów, osób niepełnosprawnych umysłowo oraz innych twórców, z rożnych powodów nieuznawanych przez świat sztuki
Sam Dubuffet również tworzył dzieła podobne do chaotycznych prac dzieci, pełne powtarzalnych znaków i wzorów. Malował na strzępach papieru i deskach, dodawał do farb różne przedmioty, odrzucił wszelkie reguły malarskie i normy kulturowe
Artysta dążył do surowości w sztuce, czyli spontanicznego wyrażania pomysłów, nieskrępowanego wyuczonymi zasadami czy wzorowaniem się na tradycyjnej sztuce
Inni artyści również uprawiali malarstwo impulsywne, agresywne w formie, czerpiące z surrealizmu i prostoty sztuki ludowej
W latach 60. XX w. wielu artystów obserwowało rozwój abstrakcji, ale nie przystąpiło do nowej tendencji lub też z niej rezygnowało
Artyści nowej figuracji:
Komentowali w dziełach życie zachodnich społeczeństw
Krytykowali kulturę popularną
Przedstawiali własne doświadczenia i obawy
Do cech wspólnych artystów tego nurtu zalicza się:
Zerwanie z tradycyjną sztuką
Prezentowanie zdeformowanych postaci
Nadawanie dziełom niepokojącej atmosfery
Stosowanie wyrazistych faktur
Samouk z lrlandii
Mistrz techniki olejnej
Uważany za najwybitniejszego brytyjskiego malarza XX w.
Początkowo pracował w charakterze dekoratora wnętrz w Londynie
W 1945 r. Bacon wkroczył na scenę artystyczną jako autor tryptyku Trzy studia postaci na podstawie tematu ukrzyżowania - porażającego przedstawienia umęczonych ciał
Twórca często nawiązywał do arcydzieł malarstwa
Artysta reprezentował Wielką Brytanię na Biennale w Wenecji w 1954 r.
Francis Bacon żył w latach 1909-1992
Polska rzeźbiarka
Podczas II wojny światowej więziona w nazistowskich obozach, m.in. Auschwitz
Po wyzwoleniu podjęła naukę w Pradze i Paryżu
Artystka początkowo rzeźbiła w tradycyjnych materiałach, później opracowała własną technikę odlewu z żywic syntetycznych
Rzeźbiarka odwoływała się przede wszystkim do osobistych doświadczeń, czyli zmagania z chorobą nowotworową, a także zagadnień przemijania i śmierci
Charakterystyczne dla Szapocznikow są zwłaszcza późne realizacje w postaci odlewów ciała wykonanych z poliestru
Alina Szapocznikow żyła w latach 1926-1973
Hiperrealizm, inaczej zwany fotorealizmem, rozwijał się w latach 1965-1980
Ten nurt nie powstałby, gdyby nie rozwój fotografii i filmu
Najczęściej hiperrealiści ukazywali wielkomiejskie, puste, pełne szkła i stali pejzaże, przywołujące na myśl osamotnienie jednostki w gąszczu metropolii
Obrazy z tego nurtu cechuje drobiazgowe odtworzenie detali za pomocą specjalnych technik malarskich
Do wykonania rzeźb, przedstawiających ludzkie postaci, wykorzystywano:
Gips
Masy plastyczne
Naturalne włosy
Przedmioty codziennego użytku
Artyści byli zafascynowani sposobem rejestrowania świata przez obiektyw aparatu czy kamery. Malowali dzieła na podstawie wyświetlanych na płótno fotografii, lecz z pewnymi modyfikacjami:
Wprowadzali zmiany kompozycyjne i barwne
Deformowali, dodawali lub usuwali elementy
Rozmywali ostrość, by osiągnąć efekt z pozoru obiektywnej rejestracji rzeczywistości, która miała wywołać w widzu określone odczucia
Tworzenie dzieł które okrzyknięto brzydkimi obrazami, złym malarstwem
Na wielkoformatowe płótna, deski czy kartonowe pudła artyści nakładali - celowo niestarannie, chaotycznie i gwałtownie - grube warstwy jaskrawych farb, często wymieszanych z innymi substancjami
Artyści czerpali z przeszłości i współczesnych dziejów swoich ojczyzn
Neoekspresjoniści w nowej formie malarskiej przedstawiali klasyczne tematy:
Portrety
Sceny rodzajowe
Pejzaże
Umieszczali w dziełach elementy znane z tradycji malarstwa:
Symbole
Alegorie
Odniesienia do religii i mitologii
Ruch rozwinął się w kilku krajach:
W Niemczech działali neofowiści (tzw. nowi dzicy)
Nowa figuracja zaistniała we Francji
Transawangarda zaistniała we Wloszech
W Stanach Zjednoczonych zaistniał bad painting
Wszystkie te środki służyły twórcom do zaprezentowania:
Wielkomiejskiego środowiska
Życia subkultur
Świata reklamy
Masowych mediów
Fotografii
Muzyki rockowej