Rozdział 3 Podtytuł nr. 8

Wilk Przedziera się do Anglii

Zniszczenie Okrętów

• Po bombardowaniu przez niemieckie lotnictwo: W wyniku intensywnych bombardowań przeprowadzanych przez niemieckie lotnictwo w okresie wczesnej II wojny światowej, jedynymi działającymi okrętami podwodnymi, które pozostały w pełni operacyjnym stanie, były polskie jednostki. Bombardowania te miały na celu zniszczenie floty alianckiej, a niszczenie tutaj okrętów podwodnych miało szczególne znaczenie, biorąc pod uwagę ich rolę w wojnie morskiej.

Okres Niemożności Ataku

• Utrudnione możliwości ataku: Okręty podwodne znalazły się w sytuacji, gdzie ich możliwości atakowania nieprzyjacielskich okrętów wojennych zostały znacząco ograniczone. Ostateczne działania przeciwko wrogim jednostkom wymagały przestrzegania postanowień układu londyńskiego z 1930 roku, co dodatkowo komplikowało operacje. Okręty musiały dokładnie planować swoje ataki, aby uniknąć naruszenia tych postanowień, co z kolei ograniczało ich elastyczność operacyjną w obliczu dynamicznie zmieniającej się sytuacji na morzu.

Ograniczenia w Atakach

• Dominacja niemieckich sił morskich: Niemieckie siły morskie wykazywały praktycznie całkowitą przewagę nad polskimi okrętami, co znacznie ograniczało możliwości prowadzenia skutecznych ataków. Ich taktyki wojenne oraz zaawansowane technologie broni sprawiały, że polskie jednostki były narażone na znaczne ryzyko podczas prób atakowania nieuzbrojonych statków.

Siły Niemieckie

• Wzmocnienia jednostek: W odpowiedzi na zagrożenie ze strony alianckich okrętów podwodnych, Niemcy rzuciły do walki kilkadziesiąt nowoczesnych lekkich jednostek, w tym kontrtorpedowce, torpedowce oraz kutry trałowe, wyposażone w bomby głębinowe. Ich nowoczesne technologie oraz liczne ataki skutecznie eliminowały zdolności polskich okrętów podwodnych do prowadzenia działań ofensywnych.

Działanie Bomb Głębinowych

Wynalezienie Bomb

• Inspiracja i wynalazek: Admiira Jellicoe, analizując niepowodzenia w zwalczaniu niemieckich U-Bootów, wpadł na pomysł wynalezienia bomb głębinowych, które miały uzupełnić arsenał broni w starciach morskich. Ich rozwój stał się kluczowym elementem w strategii przeciwdziałania okrętom podwodnym, które stawały się coraz bardziej nieuchwytne.

Budowa Bomb

• Konstrukcja: Bomba głębinowa była zaprojektowana jako cylindryczny obiekt o długości 70 cm i średnicy 45 cm, co pozwalało na łatwe umieszczanie ich w jednostkach pływających. Waga ładunku wybuchowego wynosiła do 200 kg, co czyniło je daleko bardziej skutecznymi w porównaniu z wcześniejszymi wersjami broni. Dodatkowo, każdy egzemplarz był wyposażony w zaawansowany zapalnik detonacyjny, który pozwalał dokładnie ustalać głębokość, na której miała nastąpić detonacja, co maksymalizowało efektywność ataku przeciwko okrętom podwodnym.

Zastosowanie w II Wojnie

• Kluczowa rola: Bomby głębinowe odegrały kluczową rolę w walkach z niemieckimi okrętami podwodnymi w czasie II wojny światowej. Ich zdolność do zatapiania jednostek z odległości do 10 m stanowiła istotne zagrożenie dla U-Bootów, co zachęcało aliantów do dalszego stosowania tej broni.

Ataki na "Wilka"

Trafienia i Uszkodzenia

• Seria ataków: Okręt "Wilk" był celem intensywnych ataków bomb głębinowych od 2 do 5 września, które doprowadziły do poważnych uszkodzeń w jego strukturze. Te ataki miały na celu zarówno unieszkodlenie jednostki, jak i wywarcie presji psychologicznej na załogę, co miało wpływ na dalsze operacje.

Pojedynek z Niemieckimi Trałowcami

• Poszukiwania i napięcie: "Wilk" został zauważony przez niemieckie trałowce, co dodatkowo zaostrzyło sytuację i podnieśli stawkę na morzu. Kluczowym aspektem w tym pojedynku było odpowiednie zarządzanie zasobami oraz planowanie manewrów, co miało na celu uniknięcie zniszczeń ze strony niemieckich jednostek.

Wynurzenie i Kryzys

• Uszkodzenia: Po serii detonacji, które wywołały uszkodzenia oraz sprzętowało kryzysy na pokładzie, "Wilk" zdołał wynurzyć się w momencie, kiedy okręt był na skraju unieszkodlenia. W obliczu zbliżających się niebezpieczeństw, załoga planowała kontynuować działania, mimo poważnych uszkodzeń.

Przemarsz przez Sund i Kontakt z Brytyjską Admiralicją

Przechodzenie przez Sund

• Strategiczny manewr: "Wilk" z wielką starannością i umiejętnością manewrowania pokonał Sund, unikając detekcji przez nieprzyjacielskie okręty. Te strategiczne manewry były przykładem zaawansowanej taktyki działania, której celem było bezpieczne przejście przez wody o wysokim ryzyku.

Przekazanie Informacji

• Przymierze z Brytyjczykami: Kapitan Krawczyk, po zakończeniu manewru, zameldował admirałowi Unrugowi o pomyślnym przejściu przez Sund, co zakończyło misję w duchu nadziei na dalsze wspólne działania z Brytyjczykami w obliczu niesprzyjających warunków.

Spotkanie z HMS "Sturdy"

• Witany triumfalnie: W dniu 19 września "Wilk" skontaktował się z brytyjską admiralicją, a następnie dotarł do portu Rosyth. W tym kulminacyjnym momencie, załoga została przyjęta z triumfalnym entuzjazmem, co znacząco podniosło morale, biorąc pod uwagę trudności, z jakimi musieli się zmagać podczas swojej misji.

Internowanie Pozostałych Okrętów

Zmiana Pozycji

• Decyzje strategiczne: W dniu 5 września admirał Unrug podjął ważną decyzję o przeniesieniu pozostałych polskich okrętów na bardziej odległe i mniej strzeżone sektory, co miało na celu zwiększenie bezpieczeństwa jednostek w obliczu narastającego zagrożenia ze strony sił niemieckich.

Trudne Warunki Operacyjne

• Izolacja i walka: Warunki wojenne były ekstremalnie niekorzystne dla polskich okrętów podwodnych, które musiały zmagać się z intensywnym i brutalnym przeciwdziałaniem ze strony niemieckich sił morskich, co znacząco ograniczało każdą możliwością działań.

Uszkodzenia i Devoir

• Długotrwałe zagrożenia: Polskie okręty podwodne doświadczały szeregu uszkodzeń, wynikających z ciągłego zagrożenia ze strony małych jednostek patrolowych oraz nowoczesnych okrętów niemieckich. Taka sytuacja wymagała od załogi ciągłej adaptacji i zmiany strategii, aby przetrwać w tych trudnych czasach walki morskiej, gdzie każda decyzja mogła być kluczowa dla przeżycia jednostki.