Okres archaiczny - powaga i siła.
Okres klasyczny - majestat i idealizm, złoty wiek dla literatury i sztuki.
Okres hellenistyczny - bogactwo życia.
Epika
Homer (Iliada i Odyseja)
Hezjod (Teogonia)
Liryka
Tyrtajos (poezja patriotyczna)
Safona, Anakreont
Tragedia
Tespis
Bajki
Ezop (zwierzęce bajki)
Architektura
Rozwój porządków dorynckiego i jońskiego.
Malarstwo
Wazowe czarno- i czerwonofigurowe.
Liryka
Symonides (trenów, hymnów i elegii)
Pindar
Tragedia
Ajschylos, Sofokles (Antygona, Król Edyp), Eurypides
Komedia
Arystofanes
Filozofia
Zenon z Kition, Sokrates, Platon, Arystoteles, Epikur z Samos
Rzeźba
Fidiasz, Myron, Poliklet, Lizyp
Najintensywniejszy rozwój kultury rzymskiej.
Działalność kulturalna Gajusza Mecenasa - złoty wiek poezji rzymskiej:
Twórcy: Wergiliusz (Eneida), Horacy, Owidiusz.
W architekturze pojawiają się budowle kopułowe i łuki triumfalne.
Zasada mimesis - naśladownictwo rzeczywistości w sztuce.
Postulat idealizacji - tworzenie przedmiotów pięknych przez naśladownictwo, nie proste kopiowanie natury.
Idealizm kalos kagathos - tożsamość piękna i dobra.
Zasada harmonii i proporcji - prostota, symetria i matematyczne piękno.
Kanon - wzorzec przedstawień plastycznych.
Kolumnady, rzeźbione frontony, trójkątne tympanony.
Budowle jako część pejzażu.
Przykłady: Teatr w Epidauros, Partenon (świątynia Ateny), Świątynia Nike, Świątynia Artemidy.
Porządek dorycki - surowość i monumentalność, kolumny bez bazy.
Porządek joński - lekkość, smukłość i ozdobność, kolumna na profilowanej bazie.
Porządek koryncki - dekoracyjny styl, głowica w kształcie kosza z liśćmi akantu.
Sklepienia kopułowe i łuki.
Gmachy publiczne: termy, akwedukty, mosty, amfiteatry (np. Koloseum, Circus Maximus, Panteon).
Doskonałe odtworzenie anatomii i ruchu ciała, kontrapost.
Rzeźba hellenistyczna - dynamizm i ekspresja (np. Nike z Samotraki, Grupa Laokoona).
Najsłynniejsi rzeźbiarze: Poliklet, Myron, Lizyp, Fidiasz.
Mit o jaskini - dualizm świata materialnego i idei, iluzja, prawdziwa mądrość i rozwój duchowy.
Dualizm - ciało vs nieśmiertelna dusza.
Idealizm platoński - idee jako prawdziwy byt.
Wiedza prowadzi do idei dobra.
Cnota - złoty środek.
Retoryka - podstawy dobrego przemawiania.
Podział wydarzeń na zależne i niezależne od człowieka.
Vivere militore est - życie jako walka.
Eudajmonia - akceptacja zewnętrznych zdarzeń.
Zenon z Kition - przedstawiciel szkoły stoickiej.
Uwzględnienie chwili, brak zmartwień.
Cnota - brak cierpień fizycznych i psychicznych.
Cytat: "Kiedy my jesteśmy, nie ma śmierci. Kiedy nie ma śmierci, nie ma nas."
Odrzucenie niepotrzebnych rzeczy: bogactwo, pola, posiadłości.
Życzenia zdrowia, siły psychicznej oraz natchnienia.
Przesłanie o chwytaniu dnia (carpe diem) i nie zmartwieniu się o przyszłość.
Połączenie epikurejskiego i stoickiego myślenia o szczęśliwym życiu.
Temat wieczności twórczości Horacego, autotematyczność utworu.
Uznanie własnej wartości twórczości przez porównanie do spiżu.
Pogodzenie się z przemijaniem dzięki twórczości i radość z chwili.
Kwestia homerycka - wygrana Greków dzięki Odyseuszowi.
Postaci: Achilles, Hektor, Priam, Laokoon.
Podział na boskie vs ludzkie działania w wojnie.
Cechy eposu: monumentalność, charakter epizodyczny.
Motyw podróży jako metafory życia.
Penelopa w Itace i rozkradanie jej domu przez zalotników.