Spoiwa sztuczne

Zdobienie hutnicze definicja i najbardziej znane rodzaje szkieł wytwarzane tym sposobem

\
tzw. "zdobienie na gorąco", wykonywane przez hutników-szklarzy już podczas wytwarzania przedmiotów szklanych

1\.Szkła powlekane -od wewnątrz -od zewnątrz

2\.Szkła inkrustowane -nakrapaine(wtapianie i przypajanie, przyklejanie od zewnątrz kawałków szkła) -szkła mozaikowe -szkła nitkowane -szkła filigranowe -szkła inkrustowane figuralnie

3.Szkła barokowe

4\.Szkła zdobione wzorami optycznymi

Szkła powlekane wytwarzanie rodzaje i ważne aspekty i różnice

Można je wytwarzać przez łączenie cienkiej warstwy szkła barwionego z grubszą warstwą szkła bezbarwnego,przezroczystego lub zmąconego
\-Powlekanie - sposób łączenia warstw szkła, a szkła wytwarzane tym sposobem powlekanymi lub warstwowymi
\-Jeżeli warstwa szkła barwnego znajduje się wewnątrz wyrobu, mamy do czynienia ze szkłem - wewnątrz powlekanym
\-Gdy warstwa barwana znajduje się na zewnątrz to mamy doczynienia ze szkłem- zewnątrz powlekanym
\-Szkła powlekane nie różnią się wyglądem od tych wykonanych z masy barwnej

\-Zazwyczaj są zdobione rzeźbieniem lub rytowaniem albo trawieniem w kwasach -Powlenianie umożliwia uzyskanie bardziej soczystych barw niż barwy szkieł z barwnej masy -Do powlekania szkieł można użyć : stopionej masy szklanej z pieca, uprzednio przygotowanych kawałków szkła barwnego z innych hut (barwki) -Ważnym aspektem podczas wytwarzania szkieł barwnych sposobem powlekania jest zgodność współczynników rozszerzalności cieplnej łączonych szkieł nadmierna różnica może powodować Pękanie wyrobów

Szkła powlekane od wewnątrz 3 rodzaje opisz każdy i powiedz jak są wytwarzane

BARWNA MASA SZKLANA
\-Najłatwiej jest wytwarzać szkła powlekane od wewnątrz,ma bańkę wydmuchaną z bezbarwnej masy nabiera się niewielką ilość masy barwnej
\-otacza się ją w kształtowniku,aby uzyskać równomiernie rozłączoną warstwę masy barwnej
\-Na bańkę nabiera się porcję masy bezbarwnej i kształtuje.
POWLEKANIE ZA POMOCĄ BARWEK
\-Ogrzany do temperatury mięknięcia koniec wałka barwki spaja się z dolną częścią bańki uprzednio wydmuchanej z masy bezbarwnej
\-Bańkę z fragentami barwki ponownie ogrzewamy do plastyczności i obtaczamy w kształtowniku aby otrzymać równomierną barwną warstwę
\-Potem kształtuje się pożądany wyrób
AMBRINO
\-Uzyskujemy za pomocą nakłucia i rozdmuchania bańki z przypojoną porcją barwnego szkła

\-Szkło od góry jest zabarwione intensywnie
\-Ku dołowi zaś staje się coraz jaśniejsze
\-Aż barwa zanika pozostawiająć bezbarwną masę

Z zewnątrz sposób wytwarzania w jakim przypadku się je wytwarza co można dzięki nim stosować i do czego są używane

\-Szkło powlekane z zewnątrz wyrabia się głownie gdy mają być później zdobione za pomocą rzeźbienia,rytowania,trawienia (Bo jest kosztowne i pracochłonne)
\-Wytwarzane za pomocą barwek
\-Można stosować wielokrotne barwienie nawet innym kolorem
\-Można łączyć dwa sposoby powlekania np.w naczyniach otwartych i płaskich -Stosowany do drobnej galanterii i biżuterii szklanej

SZKŁA INKRUSTOWANE Def

Inkrustowanie-sposób zdobienia przedmiotów wykonanych ze zwykłych materiałów materiałami szlachetniejszymi, przez ich wtapianie, przypajanie lub przyklejanie w celu uzyskania odpowiednich efektów.

\

Wymień sposoby inkrustowana

\
\
\

Nakrapianie def

\+nakrapianie Wtapianie lub przypajanie barwnych kawałków szkła o dowolnych kształtach,ułożonych przygodnie. -Należy przygotować grys barwny -Przed rozpoczęciem pracy barwny grys wsypuje się do brytfanny i podgrzewa

Wtapianie (nakrapianie) i sposób

Na bańkę nabiera sie nieco masy szklanej i natychmiast wtyka się ją do grysu,aby oblepić kawałkami barwnego szkła. -Następnie otacza się bańkę w kształtowniku aby scalić grys z masą -Dalej nabiera się na ogrzaną bańkę odpowiednią porcję masy -Kszatałtuje -W ten sposób otzrymujemy przedmiot,który na ściankach zawiera barwne plamy,masa zewnętrznej warstwy musi być przeźroczysta i bezbarwna.

Przypajanie(nakrapianie)

Nabiera się na bańkę całą porcje masy szklanej i oblepia się kawałkami grysu -Po otoczeniu w kształtowniku,ogrzewa się porcję tak by przypojone kawałki odpowiednio się stopiły -Nastepnie formuje się wyrób przez wydmuchiwanie

Szkła mozaikowe

\-Do powierzchni porcjii nabranej masy szklanej przypaja się pałeczki szklane,stanowiące mozaikę barwną -Płatki mozaikowe są wykonane ze stopionych różnobarwnych szkieł o jednakowym współczynniku rozszerzalności cieplnej -Z masy wytwarza się specjalne wałki,zawierające w przekroju ukształtowane warstwy szkła -Po ostygnięciu krojone są na płatki tarczkami stalowymi z obwodami diamentowymi. -Potem płytki przypaja się do świeżo nabranej na bańkę porcji masy szklanej -Po dodaniu płatków mozaiki do porcjii masy i ogrzaniu jej oraz otoczeniu w kształtowniku,formuje się w wyroby

Nitkowanie

\-Polega na wtapianiu w ukształtowane ostatecznie lub wstępnie jeszcze gorące wyroby,nitek szklanych barwy odmiennej od szkła podstawowego -Nitka ciągnięta jest z kropli,masy świeżo stopionej lub z kawałka ogrzanej barwki -Wyróżniamy trzy sposoby nitkowania na bańkę przybraną -Na otoczoną w kształtowniku bańkę,po nawinięciu nici nabiera się kolejną porcję masy i kształtuje wyrób -(Efekt wzoru to szeroko rozpłynięte nitki) na porcję -Na bańkę nawija się nitkę i rozdmuchuje w formie na wyrób ukształtowany -Nitkę nawija się na gorący,ukształtowany wyrób,zaraz po wyjęciu z formy (Cienkie,wypukłe wyraziste nitki) destony (ornament czesany albo festonowy). Wyjątkowy rodzaj takiego ornamentu nazywamy piórkowym - gdy nitki czesane z góry na dół i odwrotnie zostaną przerwane

inkrustacja figuralna

Zawiera wtopione szkło,przeźroczyste i bezbarwne -Ozdoby w postaci figur kwiatów,owadów,zwierzątek najcześciej z różnobarwnych szkieł

Szkła Barokowe

Wyroby ozdobione kawałkami szkła z kropel masy szklanej przypojonej do powierzchni.

\-Kawałki te moga służyć za rączki,ucha,nóżki lub być poprostu ozdobą.

\-Do ukształtowanego ostatecznie szkła przypaja się kroplę świeżo nabranej masy szklanej,odcina odpowiednią ilość i formuje

-Ważne jest aby utrzymać w czasie zdobienia szkło w odpowiedniej temperaturze(aby nie pękło) i aby każdorazowe ogrzewać je przed przypajaniem kropel masy.

Zdobienie wzorami optycznymi

Uformowaną szklaną masę wprowadza się do przedformy i na szkle odciskają się wzory. -Gotowa bańka szklana trafia do formy właściwej,gdzie podczas wydmuchiwania i obdaczania uzyskujemy przedmiot o gładkiej powierzchni wewnętrznej a zewnętrznej wzorzystej.

Rytowanie def i jakich urządzeń używamy

Rzeźbienie na szkle,jedyna różnica między rytowaniem a rzeźbieniem jest taka ,że jest ono bardziej subtelne

\-Pożadane jest szkło o dużej twardości powierzchni (potasowo-wapniowe "czeski kryształ" lub sodowo-wapniowe)

Urządzenia:

\-Rytownia

\-pomiesczenie

-Właściwe oświetlenie

\-Pasta grawerska

\-maskuje szkło

-Rytownice

\-tarcze miedziane lub diamentowe

-Stół kreślarski

\-Stół pomocniczy

\-Urządzenie do topienia ołowiu

Narzędzia i materaiły używane do rytowania

Małe cienkie tarcze metalowe(miedziane),2-120mm 0,5-6mm grubości,smarowane pastami zawierającymi drobne proszki scierne Tarczki rytownicze-tarcze ścierne małej średnicy,do głębszego żłobienia większych powierzchni szkła -Tarczki kamienne-karbokrundowe lub korundowe podobnych do tarcz rzeźbiarskich tylko o mniejszej średnicy.10-200mm i grubość 3-20mm.

Rytowane dekoracje dzielą się na trzy grupy w zależności od

 +Stopnia plastyczności

\-W zależności od stopnia plastyczności dekoracji, czyli ich wypukłości wyróżniamy następujące rodzaje dekoracji:

płaskie rysunkowe - w których wszystkie fragmenty są zagłębione w szkle jednakowo lub prawie jednakowo od jego powierzchni, przeważnie jednak bardzo płytko, są to dekoracje najłatwiejsze do wykonania

reliefowe - płaskorzeźby (gemmy), których rozmaite fragmenty znajdują się na różnej głębokości lub wysokości od tła; reliefowe wklęsłe - intaglio - zwane

też negatywowymi, przedstawiają one jakby kształt płaskorzeźby odciśniętej w szkle stanowiąc jej odwrotność; reliefowe wypukłe - płaskorzeźby właściwe (kamee) zwane też pozytywowymi, których wszelkie fragmenty znajdują się wyżej niż powierzchnia tła. W deseniach tych fragmenty najwyżej odpowiadają tym fragmentom modelu, które znajdują się najbliżej oka patrzącego na model

\+Motywu kompozycji

\-Ornamentowe - rysunkowe, tworzące kompozycje rysunkowe przedstawiające w sposób możliwie wierny albo stylizowany pewne przedmioty natury, najczęściej rośliny lub ich części, albo też stanowiące motywy abstrakcyjne, naturalne czy stylizowane.

Architektoniczne - przedstawiające budowle lub ich części, albo oparte na motywach lub stylach architektonicznych

Piśmiennicze - inskrypcje, czyli litery, napisy z nich, inicjały, cyfry itp. Figuralne

Krajobrazowe

\
Portretowe

\+Powtarzalności danej dekoracji na pewnej liczbie wyrobów szklanych -unikaty, kompletowe i seryjne

ZASADY RYTOWANIA

Wykonujemy wzór

\-Znaczymy;czyli rysujemy na szkle opdpowiednie pola,w których mają być wykonane desenie-metoda pauzowania(nanoszenie na szkło konturu za pomocą sproszkowanej farby przepruszonej przez dziórki w bibułce)bądź przykleja się bibułkę z narysowanym deseniem,lub użyć kalki żeby przerysować wzór na szkło

\-Rytowanie;dekoracje płaskie rysuje się od razu tarczkami miedzianymi,linie koliste wykonuje się za pomocą krutkich rys na linii,na krórej ma powstać linia ciągła,a potem łączy sie je zmieniając tarczki.

Do rytowania deseni piśmiennych lub niektórych dekoracji płaskich stosuje się rytowanie ślizgowe polegające na przesuwaniu szkła w poprzek obwodu taczki. Rytowanie dekoracji reliefowych wymaga wyżłobienia w szkle fragmentów najbardziej zagłębionych, aby tę czynność przyśpieszyć wykonuje się do pewnej głębokości zgrubienie za pomocą tarczek karborundowych.

Do rytowania przedstawień zwłaszcza wklęsłych negatywowych, a szczególnie figuralnych rytownicy stosują sposób polegający na tym, iż najpierw żłobią nagą figurę, a następnie dopiero rytują okrycia poczynając od form ogólnych, tj. fałdy, załamania, plisy itd.

MECHANICZNE RYTOWANIE

Stosuję się przed trawieniem dekoracji płaskich Urządzeniami służącymi do tego są: giloszownice i pantografy

Giloszownica może mieć od 4-8 stanowisk, czyli tarczek na których ustawione są szkła przeznaczone do giloszowania, tarczki te są wyścielone gumą i są połączone rurką gumową z pompą próżniową. Naczynia szklane ustawia się zazwyczaj dnem do góry, włączenie próżni powoduje wyssanie powietrza z wnętrza naczynia dzięki czemu przywiera mocno do gumowej podkładki. Przy każdej tarczce znajdują się trzy ramiona z uchwytami do rylców.

\-Pantograf - przyrząd do przerysowywania z możliwością przeskalowania

3\.METODY ZDOBIENIA SZKŁA-ZŁOCENIE

\-Jest to nanoszenie na powierzchnię wyrobów warstwy złota.Może być wykonane różnymi sposobami:

\-chemicznymi

\
\-malarskimi -pozłacaniem płatkowym

Tworzywa pozłotnicze: -płatki złota

\-złoto transferowe -złoto licowe

\-złoto w proszku

\-złoto muszelkowe - złota farba

Przygotowanie szkła do złocenia:

\-umycie wodą z mydłem i odtłuszczenie spirytusem (spirytus można zmieszać ze szlamowaną kredą i polerować powierzchnię do uzyskania połysku)

\-umycie w ciepłej wodzie z dodatkiem sody, dla usunięcia tłustych plam.

ZŁOCENIE SPOSOBEM CHEMICZNYM

\-Sposób stosowany do wyrobu złotych luster i imitacji wyrobów ze złota -Aby osadzić złoto przygotowuje się trzy roztwory:

\+Roztwór I - 1g AuCl3 rozpuszcza się w 120ml wody destylowanej a następnie zakwasza kilkoma kroplami kwasu azotowego.

\+Roztwór II - 50g stężonego kwasu siarkowego miesza się z 40g C2H5OH i 25 ml wody destylowanej. Do roztworu dodaje się 50 g sproszkowanego MnO2 a następnie roztwór destyluje się przez ogrzanie go na łaźni piaskowej. Pary skraplają się w oddzielnym naczyniu wypełnionym uprzednio 50 ml wody destylowanej. Destylację uważa się za zakończoną w momencie otrzymania 50 ml destylatu. Następnie do roztworu dodaje się 100 ml C2H5OH i 10g cukru inwertowanego i dolewa się tyle destylowanej wody, aby całość wyniosła 500ml.

\+Roztwór III - jest to wodny roztwór NaOH o ciężarze właściwym 1,06.

\-Wymienione wcześniej roztwory miesza się w odpowiednim stosunku: 1 część

\
roztworu III z 4 częściami roztworu I, następnie dodaje się 15-17 części roztworu II. W uzyskanym w ten sposób nowym roztworze umieszcza się szklaną płytkę, Cząsteczki złota osiadają na płytce w kierunku od dołu do góry. W temp. 18-20C proces rozpoczyna się po upływie 30 min i trwa 2-3h.

ZŁOCENIE PŁATKOWE

Dwa rodzaje złocenia płatkowego na szkle: matowe:

wykonywane na mikstionie. Po nałożeniu cienkiej warstwy mikstionu, odczekuje się do momentu jego podeschnięcia i kładzie płatki złota

wytrawianie kwasem fluorowodorowym, uzyskaną ziarnistą powierzchnię szkła pokrywa się żelatyną i nakłada płatki złota

wykonywane na żelatynie, do której dodaje się niewielkiej ilości kredy lub ugru. Po wyschnięciu zwilża się powierzchnię i szybko nakłada płatki złota lekko dociskając

błyszczące - wykonywane za pomocą roztworu żelatyny lub karuku. Stężenie roztworu żelatyny lub karuku powinno być takiej mocy, by przy stygnięciu nie następowało żelowanie. Na jeszcze mokry klej nakładamy płatki złota i lekko dociskamy. Najwygodniej jest użyć złota transferowego lub licowego.

Spoiwo żelatynowe: w 125 g wody destylowanej rozpuszcza się w temp. 60C kawałek przezroczystej żelatyny płatkowej (3x3 cm). Po rozpuszczeniu żelatyny mieszankę należy przefiltrować //za pomocą sączków filtracyjnych//, aby usunąć wszelkie zanieczyszczenia. Roztwór żelatyny nakładany jest na podłoże pędzelkiem a na to płatki złota. Schnięcie następuje dość szybko, wskutek czego otrzymujemy szklisty połysk.

Złocenie żelatynowe należy zabezpieczyć werniksem, ponieważ jest bardzo wrażliwe na działanie wilgoci. Nadaje się do wykonywania na przedmiotach we wnętrzach.

Złocenie na mikstionie jest bardzo trwałe i dobrze znosi zmiany atmosferyczne. Odznacza się znaczną odpornością na wilgoć i przez dłuższy czas dobrze przeciwstawia się jej działaniu

Malowanie złotem 

Dwie metody:

\-Złoto polerowane - złoto w postaci proszku metalicznego,powierzchnia mniej równomierna, można otrzymać grubsze warstwy wymagające polerowania 

\-Złoto lśniące - używane płynne preparaty w postaci chlorku złota, warstwa złota wtopiona w powierzchnie równomierna , cieńsza, lśniąca 

\
Do malowania złotem najlepsze jest włosie bobrowe cięte pod kątem 

\

Wady złocenia:

* Nie trwałość powłoki -zabrudzenia kurz 
* Odpryski - nie równomierne nałożenie lub za duża ilość 
* Plamy przebarwienia - użycie zanieczyszczonej wody destylowanej 

SREBRZENIE SZKŁA 

Srebrzenie to metoda zdobienia polegająca na osadzaniu na powierzchni szkła cząsteczek srebra utworzonych w wyniku reakcji chemicznych 

\-zachodzi  częściowa wymiana jonów sodu z  jonów szkła na jony srebra 

\- grubość powłoki powinna wynosić około od 0,3-3mm

Cel srebrzenia

efekt lśnienie 

\-upodobnienie szkieł do metali 

\-odbijanie promieni światła podczerwonego 

\-odporność na działanie czynników chemicznych oraz tlenu pary wodnej oraz dwutlenku węgla 

Zastosowanie Srebrzenia

galanteria i biżuteria szklana

● naczynia bądź formy dekoracyjne

● korale

● paciorki

● cekiny

● bransolety

● broszki

● ozdoby choinkowe

● lustracja 

● refelektory

● termosy

● okładzina ścienna

● elemnt mebli

● drzwi do szaf wnękowych

● wnętrza, kuchnie, łazienki

Działania niepożądane Srebrzenia

● siarkowodór - czernienie

● wolny chlor - matowienie srebra

\
Bezpośrednio można srebrzyca tylko miedź i jej stopy do innych metalu miedź sie nie przyczepia przed srebrzeniem metale muszą być pomiedziowane lub odpowiednio przygotowane 

Sposoby metalizacji srebrem 

\-bezprądowe 

\+przez zanurzenie 

\+przez nacieranie 

Powłoki o niewielkiej grubości łatwo się rozcierają 

\-prądowe 

\+Elektrolit - roztwór chlorku srebrowego w jodku potasu (KAgl2)

\+Anoda - płytki srebrne, pręty węglowe

Powłoki grubsze i trwalsze

Czynności srebrzenia sposobem chemicznym:

1\. Przygotowanie powierzchni szkła

2\. Zabezpieczenie powierzchni szkła nie przeznaczonej do

3 Staranne umycie zabezpieczonego szkła

4 Trwienie szkła (ok. 15 minut)

5 Kąpiel aktywująca

6 akcja Po zaktywowaniu szkła

7 Kąpiel srebrząca

Zakończenie procesu srebrzenia:

Jak sie zabezpiecza powierzchnie szkła nie przeznaczona do srebrzenia

pokrycie owej powierzchni szkła roztworem parafiny w bezenie lub benzynie ekstrakcyjnej (5-10%)

● Na stronie srebrzonej, podczas wykonywania luster, zalożyć ,,marginesy ochronne” 3-5 mm

● wysuszenie 

Jak myć zabezpieczone szkło w procesie srebrzenia

wodą o temp. 30-35 C wraz ze środkiem powierzchniowo czynnym. (Bo jest to temp zbiliżona do temp naszego ciała)

● nalezy myć miękką szczotką do czasu, aż powierzchnia przy płukaniu będzie równomiernie zwilżana 

Jak sie trawi szkło w procesie srebrzenia

Roztworem kwasu zatowego HNO3 - w celu utleninia subsr=tancji organicznych zaadsorbowanych przez szkło

● Roztorem soli chromowych np. dwuchromian potasu K2Cr2O7 - w celu odtłuszczenia powierzchni szkła 

● Staranne wypłukanie szkła wodą bieżącą i destylowaną 

● Przy srebrzeniu ozdób choinkowych upraszcza się proces tylko do czynności opłukania szkła wodą i przenosi szkło do kąpieli srebrzącej 

Jak wyglada kompiel aktywująca w procesie srebrzenia

zwiksza zdolnośc adsorbpcuyjną szkła

● zmywanie powierzchni szkła 0,05-0,1 % w roztworem zchlorku cynawego SnCl2 w celu usunięcia ewentualnych związków siarki (30-60 s)

● na powierzchni szkła adsorbują się jony Sn2+, na których rozpoczyna się rdukcja srebra do metalu

Jak wyglada proces po zaktywowaniu szkła w procesie srebrzenia

Staranne umycie 

● Kąpiel srebrząca 

● Podlewanie, czyli nalewanie na powierzchnię szkła albo wlewanie do wnętrz szkieł meszaniniy roztworów srebrzących uprzednoi przygotowanych, które reagując na jony, a mastpnie cząstezki srebra krytsalizując ei osiadające na powierzchni szkła

Jak wyglada kąpiel srebrząca

składa się najczęściej z wóch roztowrów, mieszanych bezpośrednio przed użyciem

○ 1. to zawsze amoniakalny lub amoniakalno-alkaliczny roztwór tlenku srebra Ag2O

○ 2. to roztwór zawiera substancję redukującą

● Najczęściej stosowane reduktory to:

○ cukier (sacharoza)

○ formalina

○ winian sodowo-potasowy

● Związkiem sredbra używany, w procesie srebrzenia szkła jest wyłaćznie azotan srebra AgNO3

● Podczas alkalizowanie roztworu zotanu srebra wytrąca się najpirw brunatny osad tlenku srebra Ag2O (ten związek jest rozpuszczalny w roztowrze amoniaku, gdyż w wyniku reakcji chemicznej powstają trwałe, kompleksowe jony aminosrebrowe 

Jak wyglada zakończenie procesu srebrzenia

usunięcie reagujących roztworów

● spłukanie wodą destylowaną

● wysuszenie powstałej powłoki srebra 

\

powłoka zabezpieczająca po procesie srebrzenia co chroni z czego jest i jak się ją usuwa

● lustra i reflektory - w celu zabezpieczenia przed działaniem chemicznych czynników atmosferycznych oraz przed działaniem mechanicznym

● najczęściej to powłoki minii ołowiowej i lakierów asfaltowych lub samych lakierów nitrowych (lakiery nitrowe są prostsze w użyciu)

Usunięcie powłoki ochronnej

● przez użycie benzyny ekstrakcyjnej 

(rozpuszcalnik nieroganiczny to woda, organiczne to reszta np, aceton, benzen itp)

Szkło kryształowe 

\
Rodzaje szkła

● sodowo-wapniowe (cristallo)

○ Wenecja XV/XVI wiek

○ Francja, Niderlandy, (szkło z wstylu weneckim)

○ środk. Europa lata 70. XVII wieku

● potasowo-wapniowe (czeski kryształ/szkło półkrystaliczne)

○ Czechy i Niemcy 2. poł XVII wieku

● ołowiowo-potasowe (kryształ angielski)

○ Anglia lata 70. XVII wieku

\
Wenecja szkło sodowo-wapniowe

● ok. 1450 r. Angelo Barovier

● zw. cristallo

● popiół roślin morskich lub natron

● brak stabilizatorów

● miękkie, przejrzyste

● ,,choroby szkła” (pierwsze co pojawia się to matowienie)

● topnik: soda

\
Szkło ołowiowe

● tlenek ołowiu min. 24 %

● z mnijszą zawartością ołowiu - ,,cristallin”, ,,szkła kryształowe”

● XVII wiek Anglia - 1674 r. Geroge Ravenscroft

● przypomina kryształ górski

● wspaniale załamuje światło

● ,,choroby szkła”

● jeszcze jaśniejsze niż potasowo-wapniowe 

\
Szkło potasowo-wapniowe (czaski kryształ)

● Czechy XVII - Micheal Muller i Louis de Vasseeur d’Ossimiant 

● topnik: potas

● prodsukcja na szerszą skalę, 1750r. - 90 ośrodków tj. Norynberga, Brandenburgia, Czechy, Ślaśk, Turyngia

● doskonale imitował kryształ górski

● naczynia grubościenne, jadniejszde od cienkościennych weneckich szkieł

● cięższe od Weneckiego, bardziej lśniące i miękkie

● nadaje się do szlifowania

● twardsze od ołowianego

● XVII i XIX wieku żyrandole

\

Fotochromia

Fotochromia….

● dość nowy sposób zdobienia (XIX w) 

● tworzenie w szkle barwnych wzorów

● odpowiednie naświetlenie szkieł foto czułych

● secjalna obróbka techniczna

● barwne zwory powstają przez odpowiednie naświetlenie szkieł prmieniami lampy rtęciowej 

Skład szkieł foto czułych:

Szkła czułę mają skład chemiczny zbliżony do składi przeciętnych szkieł przemysłowych, ale zawierają dodatek substancji uczulającej je na promieniowanie, czyli muszą zawierać małe ilości substancji światłoczułych. 

Dodatki sub uczulającej do szkieł foto czułych jakie to

● srebro w ilości 0.001-0,3%, dodawane do zestawu w postaci azotanu lub chlorku srebra.

● złoto w ilości tej samej co sreebro, dodawane do zestawu w postaci chlorku złotowego.

● miedź w ilości 0,05-1,0%, dodawane do zestawu w postaci tlenku miedziowego. 

Dodatek pewnych tlenków do zestawu szklarskiego powodować może:

● zwiększenie wrażliwości szkła na działanie promieni krótkich (ultrafiolet):

○ cerowy, (jest też ogólnie używany do pozbywania się rys)

○ antymonawy,

○ cynowy

● zwiększenie skali barw wzorów powstałych w szkle po wypaleniu:

○ chlorek palladowy w ilości około 0,02%

Jakich tlenków w zawartości szkła nie powinno być?

● żelaza

● uranu

● wanadu

● manganu

● arsenu

● selenu

Pochłaniają one promirniowanie nadfioletowe

\

Ze stopionej z zestawu masy szklanej otrzymuje się 3 rodzaje szkła:

● bezbarwne

● przezroczyste

● zmącone

Uzyskanie wzorów na szkle

1\. naświetlenie przez przyłożony do jego powierzchni wzornik z odpowiednimi wycięciami odpowiadającymi żądanemu wzorowi

2\. naświetlanie przez begatyw okrelonego wzoru, który w odpowiednich miejscach przeouszcza promienie pwoodujące w szkle redukcję, np. Ag2O do Ag

● Można także użyć do tego celu kliszy lub błony fotograficznej z wywołanym wzorem

● Naświetlania szkieł dokonuje się w temperaturze normalnej odległości 140-250 mm, w ciągu 1-3 godzin

● Po naświetlaniu szkło ogrzewa się (wypala) do temperatury 775-875 K.

● Wytrzymuje się w tej temperaturze 10-40 minut

● Potem następuje studzenie szkła według reguł odprężania. 

● Potem podczas wypalania szkła powstaje w nim barwny wzór

● Barwa ma różne odcienie i różny stopień zmącenia

● Zależnie od czasu przetrzymania szkła w temperaturze maksymalnej podczas wypalania, jak również od szybkości ogrzewania szkła do tej temperatury i szybkości jej studzenia. 

Co można otrzymać naświetlając szkła foto czułego i od czego to jest zależne? 

● Tym sposobem otrzymuje się w szkle obrazy o niezwykle precyzyjnym rysunku. Mogą to być wzory barwne, albo zmącone bezbarwne.

● Dobry rezultat tego interesującego sposobu zdonienia szkła zależy od doboru szeregu parametrów technologicznych, głownie zaś od chemicznego składu szkła i warunków topienia masy szklanej które należy ustalić na drodze doświadczalnej.  

Fotochromia może wystpować w ciałach stałych jak i w roztoworach. Przy produkcji szkieł fotochromowych w okularanch i przy produkcji szybek w kaskach na motor. Przy produkcji szyb w oknach i przy produkcji lusterek w samochodach. 

Spoiwa mineralne-

materiały wiążące 

\-pochodzenia nieorganicznego 

\-mieszane z wodą lub odpowiednimi roztworami soli ulegają twardnieniu 

\
Spoiwa ze względu na zachowanie w środowisku wodnym dzieła sie na 

\-powietrzne -twardnieją w powietrzu , wykazują znaczny soafdek wytrzymałości w wodzie 

\-hydrauliczne -twardnieją w powietrzu i wodzie wykazują w obu środowiskach dobre właściwości mechaniczne 

\

Spoiwo magnezjowe - cement Sorela 

służył np do klejenia ceramiki) już nie jest używany, wypary go inne kleje. Tworzony z dolomitu, który został poddany procesowi wypalenia i powstawał magnezyt kaostyczny?

Wytwarzanie cemnt najczęsciej polega na

obrobce termicznej surowców mineralnych, prowadzących dp uzyskaniai aktywnych form rwznych związków chemicznych (tlenkóe, minerałów)

 

W wyniku podwyższenia temperatury następuje:

●      dehydratacja

●      dehydroksylacja

●      rozkład związków chemicznych (dysocjacja termiczna)

●      utowrznie nowych związków: tlenków, minerałów lub fazy szklistej, które po rozdrobnieniu do dodpowiedniego uzoarmoenia wykazują w pewnycj warunkach zdolnośc do tworzenia trwałych struktur ( w wyniku reakcji chemicznych)

\
Termodynamiczne trwałe struktury często powstają w wwyniku towarzenia nieroganicznych polimeróq, np; polkrzemianów, polifsoforanów, poliglinokrzeminaów, politlenkochlorków glinu, magnzu itp.)

Jakość cementu zależy od:

●      prawidłowego skłądu chemicznego aurowca,

●      prawidowiego przebiegu procesu technoligicznwgo (pzygotowywanei surowej mieszanki, temperatury wypalania, czasu trwania spiekania, szybkości i studzenia klinkieru),

●      stopnia zmielonego cementu.

●      cementy mają barwę szarą o różnych odcieniach, gęstość 3,1 do 3,2 g/cm3 gęstość nasypową 1100 do 1300 km/m3

●      wielkość ziaren cementu og 5 mikrometrów do 80 mikrometrów z przewagą 20-40 mikrometrów, 5-15% do 200 mikrometrów

\
 

Minerały cementu różnią się:

●      reaktywnością wobec wody

●      cepem i szybkością hydratacji

●      wpływem na wytrzymałść mechaniczą

●      wpływem i na odporoność chemiczną stawrdniałego zeczynu cementowego

Szereg aktywności minerałów cementu portalndzkkiego

C3A>C3S>C2S>C4AF

\
 

Wiązenie i twardnienie spoiw mineralnych obejmują trzy etapy:

1. Rozpuszczanie części sprawia, (r-cje: hydrolizy, dyspocjacji, hydratacji) powstaje roztwór nasycony
2. Stadium koloidalne - proces wiązania charakteryzujący się utratą własnosci plastycznych, zwiazanych z wytracaniem sie punktow uwodnienia w postaci koloidalnej i zelowej
3. Okres krystalizacji - lub twardnienia, charakteryzuje sie wzrostem wytrzymalosci mechaniczmej, trwa od kilku do kilkudziesieciu dni a nawet lat; produkty uwodnienia ze stanu koloidalnego przechodza w bardziej zwarty i nierozpuszczalny stan krystaliczny.  

\
 

Procesy fizykochemiczne zachodzące podczas wiązania spoiw mineralnych to:

●      rozpuszczanie

●      hydroliza

●      hydratacja

●      tworzenie uklaud koloidalnego 1-200nm),

●      kondensacja krzemianów:

\[SiO4\]4-         -> \[Si2O7\]6-             -> \[SiO3\]2-                -> \[Si4)11\]6-

orto                 piro                             łańcuchowe                wstęgowe

●      krystalizaja,

●      karbonatyzacja (wiązanie CO2 głownie do CaCO3)

\
Powstające w czasie hydratacji uwodnione krzemiany mają początkowo strukturę wyspową, z czasem jednal w wyniku kondensji tworzą strruktury łacuchowe

Okresy przy procesie wiązania spoiw mineralnych proces tworzenia cementu

1 okres:

Cemnet + woda - zawiesina, ziarna cementu pokrywaja się \[prduktamo hydratacji i hydrolizy, powstaje Ca(OH)2 - portlandyt. Gips przechodząc dp r-ru reaguje z C3A i C4AF dając uwodnione siarczanogliniany i siarczanożelaziany wapniowe, produkty mają wymiary cząsteczek koloidalnych. 

2 okres:

Powstają wydłużone kryształy etryngitu i pierwsze włokniste formacje C-S-H oraz duzych rosnących tabliczek Ca(OH)2, wypełniających wolne przestrzenie - wiązanie i twardnienie zaaczynu

3 okres:

Wypełnianie porów twardniejącego zaczynu krystalizującymi produktami hydratacji, zagęszczone struktury, wzrost wytrzymałośći w pierwszych minutach mamy cement i wode, powstaja wtedy pierwsze krysztalki, potem jeszcze ten antryngit. Dalej pjawiają sie włokna krzeianu wapnia, a potem małe włokna. Ale to wszystko ma mala wytrzymalosc, bo jest duza porowatosc. 

po jednym dniui porwatosc spada, a wytrzymalosc rosnąc, dopiero po 21 dniach ma najwieksza wytrzymalosc. 

Przeciętny, objętościowy skład zhydratyzwanego cementu portlandzkiego:

●      55% hydraty krzemianów wapnia (amorficzny żel (100m2/g) lub mikrokryształy), około 25% objętości tej fazy to pory żelowe,

●      20% kryształy Ca(OH)2,

●      10% kryształy ettringitu i monosiarczanu,

●      10% pory kapilarne

W ciągu 28 dni woda wnika w ziarna cementu na głębokśvi 4-5 nanometra, po wilu latch do 12 nanomentów

Hydratacja cementu sięga 40-50%, wyjątkowo 70% (70 w cemencie glinowym)

\
w/c = 0,23 - pełna hydratacja wszystkich skłądników, żel absorbuje 0,13 wody, czyli miniamalne w/c = 0,36 (w/c - stosunek wody do cementu) jst to ilosc wody jaka nalezy dodac do cementu aby otrzymac najlepsze parametry cementu. 

Od składu chemicznego i menralnego zależy: 

●      wytrzymałość na ściskanie

●      czas wiązania i twardnienia

●      szybkość i ilośc wydzielonego ciepła podczas hydratacji

●      odpornocu na agresję środowiska

●      odształcalności, zmiana ovjętości

●      trwałośc

Są to właściwości które stanowią podtsweę podziału cementów na klasy 

\
 

Cement powrzechnego użytku Składnikami głównymi mogą być:

\

●      żużel wielkopiecowy (S)

●      pucolana naturalna (P) lub przemysłowa (Q)

●      popiół lotny krzemionkowy (V) lub wapienny (W)

●      wapień (w postaci mączki L, LL /C org.: 0,2-0,5%/)

\
●      pył krzemionkowy (D) 

Dodatki do cementu można podzielić na następujące grupy:

●      hydrauliczne

●      puculanowe

\
●      wypełniacze

Hydrauliczne - granulowane zużle wielkopiecowe (zawierają więcej wapna niż pucolany), materiałly o utajonych właśćiowościach hydraulicznych - pobudzone wiążą i twardnieją dając w wyniku reakcji z wodą takie same fazy, jka w przypadku cementu portlandzkiego.

Pucolanowe - dodatki zawierające aktywną krzemionkę, która reaguje z Ca(OH)2 tworząc CSH. Materialy pucolanowe zawierają małe ilości wapna, do ich twardnienia niezbędny jest dodatek Ca(OH)2 lub cementu, który odczepia Ca(OH)2 w wyniku hydrolizy. 

Wypełniacze - bierne chemicznie mączki (mączki kamienne), zwiększają objętość zaczynu poprawiają urabialność, uszczelniają zaczyn. 

Cement glinowy: Opis

Surowcem do otrzymywania tego cementu jest boksyt (skała osadowa o dużej zawartości Al2O3), temp. klinkieryzacji 1400-1500C. W zależności od zawartości Al2O3, rozróżnia się gatunki cementu glinowego, np.: Górkal 70 i Górkal 60. 

Jest to spoiwo hydrauliczne, w którym podstawowymi składnikami wiążącymi są gliniany wapniowe, głównie (CaO\*Al2O3), nadający cementom glinowym dużą odporność mechaniczną oraz przyspieszenie czasu twardnienia. 

Skład chemiczny cementu glinowego jest następujący:

Al2O3 około 25-45%, CaO około 25-45%, SiO2 do 10%, Fe2O3 do 10%. Ponadto mogą występować tlenki magnezu, tytanu i siarki w postaci zanieczyszczeń. 

Cechy charakterystyczne cementu glinowego

●      czas wiązania jest podobny jak dla cementów portlandzkich, twardnienie znacznie szybsze. Po 24h uzyskuje 70-90 % swojej końcowej wytrzymałości. 

●      wydzielanaie znacznej ilości ciepła w krótkim czasie,

●      a odporność na działanie wód agresywnych, zwałaszcza zawierających jony SO4 2-.

Po wymieszaniu z wodą podlega reakcjom hydrolizy i uwodnienia:

2(CaO \* Al2O3) + nH2O -> 2CaO \* Al2O3 \* 7H2O + 2Al(OH)3

\
Wydzielający się koloidalny żel ulega przekrystalizowaniu. Wodorotlenek glinowy ma charakter amfoteryczny, dlatego cement glinowy jest odpowrny na działanie środowisk o śłabym charakterze kwaśnym lub zasadowym. 

Zastosowanie cementu glinowego:

●      zaprawy i betony szybkosprawne i ogniotrwałe,

●      do robót w okresie zimowym

●      w miejscach narażonych na działanie wód agresywnych (ścieki, tamy)

\
●      nie wolno mieszać cementu portlandzkiego z glinowym bo szybko wiąże (ok 6h) i powstaje produkt kruchy. 

Korozja betonu:

1. rozpuszczanie
2. reakcje kespansywne, (pękanie, niszczenie betonu)
3. rozkład fazy C-S-H, powsawanie faz niewiążących. 

\
 

Korozja ługująca

polega na rozpuszcaniu i wymywaniu (ługowaniu) z betonu i jego rozpuszczalnych składników.

 

Korozja kwasowa 

jest wywyołana reakcją składnikó∑ betonu z kwaśnym środowiskiem ciekłym. Wszystkie środowiska o odczynie kwaśnym (pH < 7), reagują ze składnikami kamienia cementowego, tworząc łatwo rozpuszczalne sole:

\-       z wodorotlenkem wapniowym 

Ca(OH)2 + 2H+(na górze) -> Ca2+ + 2H2O

\-       z weglanem wapnia:

CaCO3 + 2H+ -> Ca2+ + H2O + CO2(ze strzałką w góre)

Roztwory mocnych kwasów mineralnych reagują z uwodnionymi glinianami i krzemianami wapnia tworząc rozpuszczalne sole wapniowe, glinowe oraz żel krzmionkowy. Procesy te mogą spowodować całkowitą destrukcję betonu. 

Wymycie 18% wapna - spadek wytrzymałości p 15% a wymycie 27% spadek wytrzymałości 40%

\
 

Korozja węglowa

jest spowodowana reakcją składników betonu ze środowiskiem zawierającym agresywny dwutlenek węgla. Początkowo powstaje trudno rozpuszczalny węglan wapniowy:

Ca(OH)2 + CaO2 -> CaCO3 + H2O

który następnie przechodzi w łatwo rozpuszczalny i wymywany wodorowęglan wg reakcji

CaCO3 + CO2 + H2O -> Ca(HCO3)2

Korozja węglanowa jest połączeniem korozji kwasowej i ługującej

Karbonizacji ulegają wszystkie składniki betonu

4CaO \* Al2O3 \* 13H20 + CO2 -> 4__CaCO3__ + 2__Al(OH)3__ + 10H2O

3CaO \* 2SiO2\* 3H2O + CO2 -> 3CaCO3 + 2__SiO2__+ H2O

Korozja magnezowa

jest wywołana reakcją składników betonu ze środowiskiem zawierającym jony Mg(na górze)2+ :

Ca(OH)2 + MgCl2 -> CaCl2 + Mg(OH)2 

Magnez zastępuje wapń, tworząc nierozpuszczalny w wodzie wodorotlenek, który nie ma właściwości wiążących.

Źródłem jonów magnezowych są wody morskie, a także substancje stosowane do odladzania nawierzchni dróg.

3CaO \* 2SiO2 \* 3H2O + 3MgSO4 + (6 + 2n) H20= 3CaSO4 \* 2H2O + 3Mg(OH)2 + 2(SiO2 nH2O

Korozja amonowa

jest następstwem reakcji składników betony ze środowiskiem zawierającym jony NH4+. W wyniku reakcji powstają rozpuszczalne sole wapnia oraz wydziela się amoniak:

ca(oh)2 + 2nh4cl -> cacl2 + 2nh3 (strzaka w góre) + 2h2o

Korozja siarczanowa

jest wywołana reakcją składników betonu ze środowiskiem zawierającym jony SO4 2-. 

Ca(OH)2 + SO4 2- + 2H2O -> CaSO4 \* 2H2O + 2OH-

glinian trójwapniowy reagując z gipsem tworzy monosiarczan:

3CaO \* Al2O3 + CaSO4 \* 2H2O + 10H2O-> 3CaO \* Al2O3 \* CaSO4 \* 12H2O

lub ettringit zwany solą Candlota:

3Cao \* Al2O3 + 3(CaSO4 \* 2H2O) + 26H2O -> 3CaO \* Al2O3 \* 3AaSO4 \* 32H2O

TWORZYWA SZTUCZNE

\
●      materiały, w których głównym składnikiem są związki wielkocząsteczkowe, syntetyczne lub pochodzenia naturalnego, a także składniki dodatkowe, które nadają im korzystne właściwości użytkowe. Składnikami tymi mogą być: wypełniacze, plastyfikatory, nośniki, zmiękczacze i barwniki, stabilizatory.

 

Związki wielkocząsteczkowe (makrocząsteczki) noszą nazwę polimerów ponieważ składają się z wielkiej liczby powtarzających się i połączonych między sobą identycznych elementów podstawowych - merów. 

Rodzaje polimerów w zależności od chemicznego przebiegu polireakcji

\

1. Substancje poliaddycyjne -  makrocząsteczka powstaje w wyniku bezpośredniego łączenia monomerów (polimeryzacja addycyjna łańcuchowa: polietylen, polipropylen), łączeniu może towarzyszyć przegrupowanie atomów monomeru (np. wodoru, należą tu: żywice epoksydowe, poliuretany), produkt ma ten sam skład ale różni się od substratów budową) (są tam łańcuchy)
2. Substancje polikondensacyjne - otrzymywane w procesie łączenia monomerów z jednoczesnym wydzieleniem prostego związku chemicznego (np.H2),HCL, NH3) Tworzywa fenolowe, silikony, aminoplasty, poliamidy, żywice poliestrowe) (są tam łańcuchy i dodatkowo produkt uboczny)

Polimery addycyjne

powstają w wyniku reakcji addycji (dodawania) cząsteczek monomeru, który ma wiązanie wielokrotne, np. polimeryzacja etenu:

Poliamidy

kondensaty kwasów dwukarboksylowych z diaminami - są znane jako tworzywa sztuczne: ,,nylon 66” - produkt kondensacji kwasu sześciowęglowego (adypinowego) HCOO(CH2)4COOH i aminy sześciowęglowej (1,6-diaminoheksanu) H2N(CH2)6NH2 lub ,,nylon 6” produkt kondensacji kwasu aminoheksanowego, który w jednej cząsteczce pełni funkcję kwasu i aminy.

\-\[NH-(CH2)6 - NH - CO - (CH2)4 - CO- \]n     poliamid 66

Podział tworzyw ze względu na zachowanie podczas ogrzewania:

\-       termoplastyczne (termoplasty)

\
\-       termoutwardzalne (duroplasty)

Tworzywa termoplastyczne

miękną pod wpływem ciepła i twardnieją po ochłodzeniu. Proces mięknienia i twardnienia jest powtarzalny, (polichlorek winylu, poliester, polifeny i poliamidy)

Tworzywa termoutwardzalne

podczas ogrzewania początkowo miękną, a następnie twardnieją nieodwracalnie. Mogą być kształtowane jednokrotnie, (fenoplasty, aminoplasty, poliestry). Do tej grupy zalicza się również tworzywa chemoutwardzalne. Ulegają one utwardzeniu już w temp, pokojowej w wyniku działania utwardzaczy, katalizatorów, Wzrost. temp. przyspiesza utwardzanie, (żywice epoksydowe, poliestrowe (nienasycone)).

Żywice mają najczęściej trwałość pół roku.  

Podział tworzyw sztucznych ze względu na charakter odkształcenia przy obciążeniu:

\-       elastomery

\
\-       plastomery

Elastomery

w normalnej temp. mogą być poddawane dużym odkształceniom przekraczającym 100%, gdy siła przestaje działać powracają do wymiarów pierwotnych. Mały moduł sprężystości, duża rozciągliwość, (kauczuk naturalny i syntetyczny, poliizobutylen)\* Elastomery to polimery linowe z niezbyt duża gęstością wiązań poprzecznych utworzonych w procenie wulkanizacji, gdy ilość ich rośnie, rośnie sztywność, maleje odkształcenie plastyczne.

 

Plastomery

 w normalnej temp. pod obciążeniem ulegają niewielkim odkształceniom sprężystym, przy wzroście obciążenia odkształcenie plastyczne, a następnie zniszczenie. (np gumowy korek)

 

W zależności od budowy dzielimy polimery na:

a)     liniowe, (z reakcji poliaddycji, polikondensacji monomerów dwufunkcyjnych)

b)    przestrzennie usieciowane, (j.w. ale monomery wielofunkcyjne)

\
c)     rozgałęzione

Podział tworzyw ze względu na właściwości użytkowe i zastosowanie:

a)     konstrukcyjne (np formy z żywic w zakładach)

b)    adhezyjne (żeby powłoka nie przenikała)

c)     powłokotwórcze (np powleka się blachy, do dachów, długowieczna)

\
d)    włóknotwórcze (np wyłożenie podłogi)

Tworzywa porowate

powstają przez spienienie polimerów lub żywic przed ich utwardzeniem. 

Spienienie tworzyw porowatych moze być spowodowane

●      ubijania piany z żywicy przed jej utwardzeniem (pianki mocznikowo-formaldehydowe)

●      nasycanie żywicy gazem obojętnym w trakcie żelowania spienione pasty z polichlorku winylu),

●      rozkładu w czasie żelowania zawartych w tworzywie środków porotwórczych (spieniony polistyren - styropian)

\
●      wydzielanie się gazu w reakcji utwardzania (pianki poliuretanowe). 

Zastosowanie tworzyw sztucznych w budownictwie:

●      materiały podłogowe (płytki, wykładziny, smaki, masy podłogowe),

●      materiały do krycia dachów,

●      płytki ścienne

●      materiały do izolacji cieplnych,

●      materiały do izolacji przeciwwilgociowych i chemoodpornych,

●      wyroby do instalacji wodociągowej i kanalizacyjnej,

●      wyroby do celów sanitarnych i instalacji elektrycznych

●      stolarka budowlana

●      materiały malarskie

●      kleje 

●      materiały do hydrofobizacji

\
●      wyroby różne (okładziny na poręcze, klamki itp)

Tworzywa fluorowe (-CF2-CF2-)n

Charakteryzują się:

●      najwyższą odpornością chemiczna i termiczną (-250 ÷ 250C)

●      bardzo dobre właściwości elektryczne i mechaniczne

●      mała chłonność i przepuszczalność wilgoci i gazów,

●      właściwości antyadhezyjne

●      jedyne polimery niepalne, odporne na płomień

\
●      podatne na odkształcenia, trudna produkcja. 

Tworzywa silikonowe:

\
\-       Polimery o szkielecie nieorganicznym. Podstawowy łańcuch zbudowany z ułożonych przemienie atomów tlenu i krzemu do którego dołączone grupy organiczne, alifatyczne lub aromatyczne Łańcuch krzemowo-tlenowy (siloksanowy) jest bardzo trwały. Tworzywa silikonowe zbudowane z małych cząsteczek zwłaszcza liniowych mają konsystencję olejów lub past. Tworzywa silikonowe usieciowane są materiałami o charakterze żywic lub kauczuków. Konsystencja zależy od długości łańcucha. 

\

Główne zalety tworzyw silikonowych:

●      odpornośc na działanie podwyższonej temperatury (do 300C) bez wyraźnej zmiany właściwości. 

●      bardzo niska temperatura krzepnięcia

●      bardzo dobre właściwości elektroizolacyjne w szerokim zakresie temperatury

●      duża odpornośc chemiczna, np. na utlenianie

●      hydrofobowość (stosowane do produkcji impregnatów)

\
●      nietoksyczność i niepalność. 

Porównanie tworzyw fluorowych i silikonowych

W porównaniu z tworzywami fluorowymi tworzywa silikonowe są łatwiejsze w użyciu, np. kauczuki silikonowe utwardzają się na zimno, często nawet tylko pod wpływem wilgoci powietrza, nie zmieniają konsystencji w szerokim zakresie temperatury. 

Odpornośc chemiczna tworzyw silikonowych jest mniejsza niż tworzyw fluorowych, wykazują też znaczną przepuszczalność gazów i pary wodnej.

Silikony fluorowane

tworzywa łączące zalety tworzyw silikonowych, np. guma flurosilikonowa o bardzo dużej odporności chemicznej. 

Właściwości fizyczne tworzyw sztucznych zależą od ?

● rodzaju tworzyw i składników dodatkowych,

● mechanizmu powstania polimerów

● budowy łańcucha podstawowego, jego długości, rozgałęzienia,

● wiązań chemicznych pomiędzy poszczególnymi łańcuchami oraz ułożenie łańcuchów względem siebie

Wpływa to na takie właściwości jak mięknięcie, topliwość, rozpuszczalność w określonych substancjach chemicznych, odporność chemiczną i wytrzymałość mechaniczną.

Jaka jest zasadnicza wada two szt

palności stanowi zasadniczą wadę; szczególnie łatwo palne są polioctan winylu, polistyren i polietylen, nie podtrzymują palenia paleniu polichlorek winylu i silikony,

Co się dzieje wraz z wzrostem tem u tw szt

ze wzrostem temperatury maleje wytrzymałość, rośnie zdolność do odkształceń plastycznych, w temp. ujemnych stają się sztywne i kruche,

starzenie jest poważną wadą, objawia się

pogorszeniem wyglądu zewnętrznego, a po dłuższym czasie także obniżeniem elastyczności i wytrzymałości mechanicznej tworzywa; starzenie jest wynikiem degradacji, depolimeryzacji, destrukcji polimeru,; czynniki powodujące starzenie to promieniowanie ultrafioletowe, tlen, woda i temperatura. de

Przy identyfikacji tworzyw należy określić:

przynależność grupy tworzyw termoplastycznych lub termoutwardzalnych, tworzywo termoplastyczne po ogrzaniu do odpowiedniej temperatury łatwo deformuje pod działaniem siły, natomiast termoutwardzalne zachowuje swój pierwotny kształt, 

● zachowanie się tworzywa podczas ogrzewania w probówce, bada się również odczyn wydzielających się gazów,

● ocena zachowanie się tworzywa w płomieniu; obserwuje się zachowanie tworzywa, intensywność palenia oraz barwę i wygląd płomienia, wygląd, zapach i odczyn produktów rozkładu termicznego. 

● oddziaływanie na tworzywo rozpuszczalników organicznych, wody oraz roztworów kwasów, zasad i soli.

Masa molowa decyduje o:

temperaturze topnienia i plastyczności

● rozpuszczalności

● zdolności krystalizacji

● zdolności włókno i błonotwórczych 

● wytrzymałości na rozciąganie, o module sprężystości

● odpornośc na wielokrotną deformację

● odporności chemicznej, termicznej

● lepkości w stanie stopionej i w roztworze

\

Stany fizyczne polimerów bezpostaciowych:

szklisty

● elastyczny

● plastyczny (brak naprężeń przy odkształceniu polimer płynie)

\

**Temperatura kruchości (Tk)** 

jest to temperatura przejścia stanu szklistego kruchego w stan szklisty z wymuszoną elastycznością. Makroskopowo obserwuje się w tej temperaturze nieznacznną zmainę sztywności materiału.

Temperatura zeszklenia (Tg)

jest to temperatura przejścia ze stanu wwyokoelastycznego w stan szklisty, obserwowana podczas chłodzenia. Jest ona identyfikowana również z temepraturą mięknienia (T m), oznaczaną podczas ogrzewania, tj. temperaturą, w której następuje wyraźna. makroskopowa zmiana twardości polimeru.

**Temperatura płynięcia (Tp, Tf)**,

jest temperaturą przejścia ze stanu wysokoelastycznego w stan plastyczny, ciekły. Określana jest niekiedy jako temperatura topnienia Tf, czyli temperatura zmiany stanu skupienia polimru ze stanu stałego w stan cuekły i odnosi się do polimerów krystalicznych.